Syndicate content

Conflict

National Solidarity Programme Transformed Scores of Lives in Kandahar Province

Abdul Qayum Yousufzai's picture
Also available in: دری | پښتو
 
The National Solidarity Programme (NSP) improved lives of millions of Afghans across rural Afghanistan. NSP's successor, the Citizens’ Charter Afghanistan Project aims to improve the delivery of core infrastructure and social services to participating communities through strengthened development councils. Photo Credit: Rumi Consultancy/World Bank

Not so long ago, 15 years to be exact, I remember when people in the districts of Kandahar used animals to transport their agricultural harvest to the provincial center. There were a few, if any, motorable roads, and we had a limited number of health centers and schools in the province. Most of the infrastructure laid in ruins. But worst of all, the economic condition of the average Afghan was quite bad with little or no access to income, opportunities, and facilities.
 
Things have changed since 2003. While many development projects have been implemented in Kandahar Province, the National Solidarity Programme (NSP) has been one of the most popular and high impact. Running from 2003 to 2016, NSP was implemented in 16 of 17 districts and set up 1,952 Community Development Councils (CDCs), which implemented over 3,300 projects.
 
In Kandahar, communities are very conservative, and, overall, the province is highly traditional. When the program was launched, people in Kandahar were not interested in establishing CDCs through holding elections at the village level.

تاثیرات برنامۀ همبستگی ملی بر زندگی مردم در ولایت کندهار

Abdul Qayum Yousufzai's picture
Also available in: English | پښتو
برنامه همبستگی ملی زندگی میلیونها افغان روستانشین را در سراسر این کشور بهبود بخشیده است.  جاگزین این برنامه، برنامه میثاق شهروندی میباشد، که هدف ان یک پیمان اجتماعی میان حکومت و شوراهای انکشافی محلی است، تا از طریق تقویت این  شورا ها ارایه خدمات اساسی  در عرصه های  زیربنایی و اجتماعی را  به جوامع نیازمند بهبود بخشند.  عکس: شرکت مشورتی رومی/ بانک جهانی
سالهای نه چندان دور، دقیقاً ۱۵ سال پیش، زمانی را به یاد می آورم که مردم در ولسوالی های کندهار برای انتقال محصولات زراعتی شان به مرکز ولایت از حیوانات استفاده می کردند. در آنزمان در کندهار  شاید چند سرک محدود  وجود داشت و تعداد مراکز صحی و مکاتب انگشت شمار بود و در کل بسیاری از زیربناهای مهم در این ولایت در نتیجه حوداث انزمان متاثر گردیده بود . اما بدتر از همه اینکه، وضعیت اقتصادی افغان های که درامد متوسط داشتند‌‌ٰ، نیز چندان خوب نبود و دسترسی مردم به فرصت های درامدرا، و سایر تسهیلات معیشتی بسیار اندک و یا هم اصلاً وجود نداشت.
 
اما از سال ۲۰۰۳ به بعد همه چیز تغییر کرد. درحالیکه بسیاری از پروژه های انکشافی هم اکنون در ولایت کندهار تکمیل گردیده اند، لیکن در میان آنها برنامۀ همبستگی ملی یکی از برنامه های بسیار موفق و شناخته شده با بیشترین تاثیر گذاری بشمار میرود. این برنامه از سال ۲۰۰۳ الی ۲۰۱۶، از مجموعی ۱۷ ولسوالی ولایت کندهار در ۱۶ ولسوالی آن تطبیق گردیده است و به تعداد ۱۹۵۲ شورای انکشافی محلی را ایجاد نموده است که از طریق آن بیشتر از ۳۳۰۰ پروژه تکمیل گردیده است.
 
مردم کندهار در کل  تابع یک سلسله رسوم مشخص میباشند و بطور عموم این ولایت از جمله ولایات بسیار سنتی محسوب میشود. زمانیکه این برنامه در کندهار آغاز به کار نمود، کندهاریان علاقۀ چندان به ایجاد شورا های انکشافی محلی که باید از طریق برگزاری انتخابات در سطح قریه ها ایجاد می شد، نداشتند.

په کندهار ولایت کې د خلکو په ژوند باندې د ملي پیوستون د برنامې اغېز

Abdul Qayum Yousufzai's picture
Also available in: English | دری
د افغانستان د ملي پیوستون برنامه توانېدلې، چې د میلیونونو هغو افغانانو په ژوند کې ښه والی رامنځته کړي کوم، چې په کلیو او بانډو کې ژوند کوي. د دغې برنامې ځای ناستې د ولسي تړون برنامه بلل کیږې، چې هدف یې د حکومت او سیمه ییزو پرمختیايي شوراګانو ترمینځ یو ټولنیز تړون دی، ترڅو د دغو شوراګانو د ملاتړ له لارې اړمنو ټولنو ته په زیربنايي او ټولنیزو برخو کې د اساسي خدماتو لمن پراخه کړي. انځور: د رومي مشورتي شرکت/ نړیوال بانک
کلونه پخوا، نژدې ۱۵ کاله وړاندې مې یادېږي، چې د کندهار د ولسوالیو خلکو د دغه ولایت مرکز ته د خپلو کرنیزو توکو د لېږد په موخه له څارویو ګټه اخیسته. هغه مهال په کندهار کې لږ شمېر سړکونو شتون درلود،  د روغتیایي مرکزونو او ښونځیو شمېر خو د ګوتو په شمېر وو او په ټوله کې د دې ولایت ډېری اړینې زېربناوې د هغه مهال د پېښو په پایله کې زیانمنې شوې وې. بده لا دا چې د هغو افغانانو اقتصادي وضعیت، چې منځنۍ کچه عایدات یې درلوده هم هومره ښه نه وو. هغه فرصتونه، چې له کبله یې عایدات او نور د ژوند سهولتونه ترلاسه کېدای شوی ډېر لږ او یا هم له سره یې لا شتون نه درلود.

خو له ۲۰۰۳م کال راهیسې هرڅه بدل شول. اوس ګڼ شمېر پرمختیایي پروژې په کندهار ولایت کې بشپړې شوې او په ګڼو یې کار روان دي، خو له دې منځه د ملي پیوستون برنامه تر نورو ډېر پېژندل شوی، بریالی او اغېزمن بلل شوی ده. دا برنامه له ۲۰۰۳ نه تر ۲۰۱۶ کلونو پورې د کندهار ولایت له ټولټال ۱۷ ولسوالیو څخه په ۱۶ ولسوالیو کې پلی شوی، او کابو ۱۹۵۲ سیمه ییزې شوراګانې یې رامنځته کړي دي، چې پرمټ یې تر ۳۳۰۰ ډېرې پروژې بشپړې شوي دي.

په ټوله کې کندهاریان ځینو ځانګړو اوصولو ته ژمن دي او خورا دودیز خلک دي. کله، چې دا برنامه په کندهار کې پیل شوه، خلکو د پرمختیایي سیمه ییزو شوراګانو له جوړېدو سره، چې د کلي په کچه د ټاکنو له لارې باید رامنځته شوی وی، هومره علاقه ونه ښوده.

When Afghan refugees come home

Ede Ijjasz-Vasquez's picture
Also available in: دری | پښتو
When it comes to conflict and displacement, we often think about the refugees forced to flee their homes. Equally affected, however, are the ones making their way home after a trying time in exile—the returnees.

In South Asia, Afghanistan is a country experiencing a huge influx of returnees, many from Pakistan and Iran. In 2016 alone, the country welcomed 600,000 returnees. UNHCR predicts another 500,000 to 700,000 returnees by the end of 2017.

On top of that, conflict-driven displacement continues in Afghanistan. In a country of over 30 million people, there is an estimated 1-2 million of displaced population (UN-OCHA, UNHCR, IOM).

One can only imagine how much pressure the displacement crisis is putting on the cities and communities hosting refugees and returnees—starting with the challenge of providing basic services such as water and housing, let alone jobs and security.


In this video, World Bank Senior Director Ede Ijjasz-Vasquez (@Ede_WBG) and Lead Social Development Specialist Janmejay Singh will unpack the challenge and share how innovative community-driven approaches are helping to support returnees in conflict-affected Afghanistan—through Citizens’ Charter Afghanistan Project and other World Bank-supported activities.

کله چې افغان کډوال خپل هېواد ته راستنیږي

Ede Ijjasz-Vasquez's picture
Also available in: English | دری
کله چې د جګړو او د هغو له کبله د خلکو د بېځایه کېدو په اړه خبرې کوو، نو زیاتره وختونه د هغو کډوالو په اړه فکر کوو، چې له خپل هېواد څخه وتلو ته اړ شوي دي. دا په داسې حال کې ده، چې هېواد ته د کډوالو د بیرته راستنیدو ستونزه هم په مساویانه او په همغه اندازه د اهمیت وړ ده.

افغانستان په سویلي اسیا کې یوازینی هېواد دی، چې له پاکستان او ایران څخه د زیات شمېر کډوالو د بیرته راستنیدو شاهد دی. د شته معلوماتو له مخې یوازې په ۲۰۱۶ ز کال کې، ۶۰۰۰۰۰ کډوال بیرته افغانستان ته راستانه شوي دي. د کډوالو په چارو کې د ملګرو ملتونو د عالي کمېشنرۍ د دفتر د معلوماتو له مخې، د ۲۰۱۷ کال تر پایه پورې به ښايې له ۵۰۰۰۰۰ څخه تر ۷۰۰۰۰۰ پورې نور کډوال هم افغانستان ته راستانه شي. سربیره پر دې، لا هم د جګړو او ناکراریو له لاسه خلک د خپلو سیمو پریښودلو ته مجبوريږي. د ملګرو ملتونو د بشر پاله مرستو د همغږۍ د ادارې، د کډوالو په چارو کې د ملګرو ملتونو د عالي کمېشنرۍ د دفتر او د کډوالو د نړیوالې ادارې د معلوماتو له مخې، د افغانستان له ۳۰ میلیون وګړو څخه له یوه نه تر دوو میلیونو پورې یې کورني بېځایه شوي وګړي دي.

اوس فکر وکړئ، چې د جګړو او ناکراریو له لاسه د بېځایه کېدو ستونزو به د بېځایه شویو پر کوربه سیمو او ښارونو باندې څومره فشار راوستی وي - په تیره بیا د لومړنیو خدماتو پر وړاندې کولو باندې لکه اوبه او سرپناه او د اشتغال او ټولنیز خوندیتوب په برخو کې.

 


په دغه ویډیو کې، د ټولنیزې پراختیا لوړپوړي کارپوه، جان میجي سنګ د افغانستان د ولسي تړون د برنامې او هغو نورو فعالیتونو له لارې، چې د نړیوال بانک له خوا تمویلیږي د سیمو پر کچه د راستنیدونکو پر وړاندې د پرتو ننګوونو او ستونزو  د نوښتګرانه حل او مرستې په اړه خبرې کړي دي.


زمانیکه مهاجرین افغان به خانه بر می گردند

Ede Ijjasz-Vasquez's picture
Also available in: English | پښتو
زمانیکه در باره موضوعات جنگ و بیجا شدن مردم ناشی از آن صحبت میکنیم، اغلباً در بارۀ انعده مهاجرین که مجبور به فرار از وطن شده اند، فکر می کنیم. این در حالیست که معضله برگشت دوباره مهاجرین به وطن  نیز بطور مساویانه و به همان پیمانه قابل اهمیت است.

 افغانستان یگانه کشوری در حوزه جنوب اسیا است که شاهد بیشترین موج عودت کننده گان از کشورهای پاکستان و یا ایران میباشد. براساس ارقام موجود تنها در سال ۲۰۱۶ میلادی، ۶۰۰۰۰ عودت کننده به افغانستان برگشته اند. طبق پیش بینی های دفتر کمیشنری عالی سازمان ملل متحد برای مهاجرین، الی ختم سال ۲۰۱۷؛ ممکن ۵۰۰۰۰۰ الی ۷۰۰۰۰۰ عودت کننده دیگر نیز به این کشور برخواهند گشت. علاوه بر آن، هنوز هم، مردم مجبور به ترک مناطق مسکونی شان در اثر جنگ و نا امنی ها میشوند. قرارمعلومات دفاتر هماهنگی کمک های بشردوستانه ملل متحد، کمیشنری عالی سازمان ملل متحد برای مهاجرین و سازمان بین المللی مهاجرت از جمله ۳۰ میلیون نفوس افغانستان، یک الی دو میلیون آنان بیجاشده گان داخلی می باشند. 

 حالا تصور کنید که معضل بیجا شدن ناشی از جنگ و ناامنی؛ تا چه اندازه فشار را بالای شهرها و محلاتیکه میزبان عودت کننده گان اند، وارد نموده است - به خصوص از چگونگی فراهم سازی خدمات اولیه همانند آب و مسکن، تا تامین زمینه های اشتغال و مصؤنیت اجتماعی.


در این ویدیو، جان میجی سنگ، متخصص ارشد توسعۀ اجتماعی در مورد چالش ها و اینکه چگونه رویکردهای خلاقانه در سطح محلات از طریق برنامه میثاق شهروندی افغانستان و دیگر فعالیت های که از طریق بانک جهانی غرض رسیده گی به چالشها و فراهم اوری تسهیلات برای عودت کننده گان، فراهم میگردد، بحث و گفتگو نموده است.

Leveraging the urbanization dividend in Afghanistan

Sateh Chafic El-Arnaout's picture
Also available in: دری | پښتو
With support provided by the KMDP, over one million people (about 73 percent women and children) have benefited from the construction of about 247 kilometers of neighborhood roads. Photo: Rumi Consultancy/ World Bank


Afghanistan is undergoing a rapid urban transition. While the current share of its population living in cities is comparatively low (25.8 percent in 2014 compared to 32.6 percent across South Asia), Afghanistan’s urbanization rate is among the highest in the region. Its urban population is growing at 5 percent annually, more than twice the regional average.

The country’s urbanization transition is impacted by Afghanistan’s history of conflict and fragility, which presents additional challenges for urban areas. Cities are struggling to accommodate increasing numbers of persons seeking security, shelter, and jobs. These newcomers include internally displaced persons, returning refugees, as well as those leaving rural agricultural employment and seeking service-based jobs in urban areas. This migration will continue for a generation; by 2060, half of all Afghans will live in cities, which means that roughly 15 million people will be moving to cities in the next 40 years.[1]

Over the same time period, the country will also see a substantial increase in demand for employment as slightly more than half of the current population is aged 15 or younger and will soon be entering the workforce for years to come.

Against this background, Afghanistan will have to leverage and manage its urban transition to ensure that cities can provide job opportunities, housing, and improved quality of life to their citizens. Recognizing the important challenges, the Afghan government introduced the Urban National Priority Program (U-NPP) in 2016. It provides policy guidance and investments in support of municipal governance, improved access to basic services, and vibrant urban economies for the next 10 years.

Achieving results against the odds in violent contexts

Richard Hogg's picture
Afghan children walk pass a bombed bus in 2016, Mohammad Ismael/ REUTERS


In Afghanistan violence is a daily fact of life. The United Nations Assistance Mission to Afghanistan released their 2016 Annual Report on Protection of Civilians in Afghanistan in February, which documented 11,418 casualties in 2016, a 3% increase since 2015, including 3,498 deaths. Child casualties rose by almost a quarter (24%)—to 923 killed and 2,589 wounded. As a result, there are always lots of questions about how you deliver services in parts of the world like Afghanistan that are affected by ongoing, day to day violence.

Increasingly we live in a world where poverty and violence are deeply interconnected, and if we are to affect the former we have to deal with the latter. But both services and violence come in so many different forms that disentangling the relationship is tough. What works in one context may not work in another. It is too easy to say that nongovernmental organizations are best at delivering services in situations where state authority is contested, just as it may be false to suggest that state delivery of services is always likely to build state legitimacy in the eyes of citizens. The relationships between service delivery and violent conflict are more nuanced than this on the ground and require context-specific analyses that try to understand the nature of the political settlements around conflict, what drives violence and what is the nature of the bargains being struck by local and national elites that either allow or block service delivery.

Well, we have recently tried to do this in a new publication which has just come out, called “Social Service Delivery in Violent Contexts: Achieving Results Against the Odds”.  The report tries to disentangle what works and what doesn’t based on research in Afghanistan, Pakistan, and Nepal. It probes how social service delivery is affected by violent conflict and what the critical factors that make or break successful delivery are. 

Our commitment to the people of Afghanistan stays strong

Annette Dixon's picture
Also available in: دری | پښتو
Despite government efforts with support from the international community, Afghanistan's development needs remain massive. Photo Credit: Rumi Consultancy/ World Bank

I am still shaken and saddened by the many lives lost to the attacks in Kabul two weeks ago and since then there has been more violence. As we grieve these tragedies, now is the time to stand strong with the people of Afghanistan and renew our commitment to build a peaceful and prosperous country.

To that end, we announced this week a new financing package of more than half-a-billion dollars to help Afghanistan through its struggle to end poverty, increase opportunity to help stabilize the country, and ensure all its citizens can access basic services during a time of economic uncertainty.

Afghanistan has come a long way since 2001 and achieved much progress under extremely challenging circumstances. Life expectancy has increased from 44 to 60 years, maternal mortality has decreased by more than three quarters and the country now boasts 18 million mobile phone subscribers, up from almost none in 2001.

Yet, the development needs in Afghanistan remain massive. Nearly 40 percent of Afghans live in poverty and almost 70 percent of the population are illiterate. The country needs to create new jobs for about 400,000 people entering the labor market each year. The situation is made more challenging by the return of around 5.8 million refugees and 1.2 million internally displaced people.

Our new support is in line with our belief that Afghanistan’s economic and social progress can also help it address security challenges.  Our financing package meets the pressing needs of returning refugees, expands private-sector opportunities for the poor, boosts the development of five cities, expands electrification, improves food security, and builds rural roads.

د افغانستان د راتلونکي پر وړاندې درې ستر ګواښونه: د بې وزلۍ، نا امنۍ اوسستي اقتصادي پرمختګ زياتوالى

Silvia Redaelli's picture
Also available in: English | دری

دوه اوونۍ وړاندې يو ټانکر د نورو زرګونه موټرونو په کتار کې له ډېرو دولتي ودانيو په تېرېدو سره د زنبق څلورلارې له ګڼې ګوڼې ډکې سيمې ته ورسېد. ياد ټانکر د ښار په ګڼه ګوڼه سيمه کې، چې ١٥٠٠ کيلوګرامه چاودېدونکي توکي په کې ځاى پرځاى شوي وو، چاودنه وکړه. دا مهال د سهار ٨:٢٢ بجې وې، هغه وخت چې ډېرى کارکوونکي د خپلو دندو او زده کوونکي د ښوونځيو پر لوري روان وي. يادې درنې چاودنې د ١٥٠ هېوادوالو ژوند واخيست او سلګونه نور په کې ټپيان شول، دا د هغو زرګونو پېښو يوه ده، چې د افغانانو ژوند ترې اغېزمن شوى دى.

 په وروستيو کلونو کې دا ډول  د نا امنۍ پېښې په دوامداره توګه د زياتېدو په حال کې دي او لمن يې تقريباً د هېواد پر ډېرى سيمو غوړېدلې ده. دغه راز په ٢٠١٦ زېږديز کال کې د امنيتي پېښو او عامو وګړو د مرګ ژوبلې شمېره بې سارې وه. د سولې نړيوال بنسټ شمېرو له مخې، افغانستان په ٢٠١٦ کال کې له سوريې، سوېلي سوډان او عراق وروسته د نړۍ څلورم نا امنه هېواد بلل شوى دى. د نا امنۍ جغرافيې د پراخوالي له امله د بې ځايه شوو هېوادوالو شمېر لوړ شوى دى. د ملګرو ملتونو سازمان د وروستيو معلوماتو پر بنسټ؛ افغانستان کې يوازې په ٢٠١٦ زېږديز کال کې له ٦٧٠٠٠٠ زياتې کورنۍ له خپلو کورونو بې ځايه شوې دي.
د "افغانستان کې د بېوزلۍ وضعيت: پرمختګونه له خطر سره مخ دي" تر نامه لاندې د نړيوال بانک وروستى راپور ښيي، چې نا امني او تاوتريخوالى له شک پرته د افغانانو سولې او هوساينې ته ډېر زيانونه اړوي. د افغانانو د ټولنيز وضعيت سروې د معلوماتو پر بنسټ، په اټکلي ډول د افغانانو ١٧ سلنه کورنۍ په ٢٠١٣-٢٠١٤ او ١٥ سلنه يې په ٢٠١١-٢٠١٢ کلونو کې له امنيتي پېښو سره مخ شوې دي. دا شمېر له هغو شمېرو سره ډېر ورته والى لري، چې د ملګرو ملتونو سازمان د امنيتي برخې له لوري يې په اړه راپور ورکړل شوى و.

 نا امنيو او شخړو خلکو ته لا ډېر زيانونه اړولي او په ځانګړي ډول بيا هغه کورنۍ، چې په نا مساعدو سيمو کې ژوند کوي؛ له سختو امنيتي ستونزو سره مخ دي. د بېلګې په ډول هغه کورنۍ چې په نا امنه سيمو کې ژوند کوي، له نا امنيو سربېره له کرنيزو طبيعي او ساري ناروغيو شکايتونه کوي، په ٢٠١٣- ٢٠١٤ کلونو کې شا وخوا ٥٣ سلنه هغه کورنۍ چې په ډېرو نا امنه سيمو کې ژوند کوي، ډېرى کسانو يې د نا امنۍ اړونده پېښو په اړه راپور ورکړى، چې دغه شمېرې بيا په هغو سيمو کې ٤٣ سلنه ته رسيږي، چې لږ نا امنه دي. پر دې سربېره له ډېر شخړو او جنجالونو سره مخ کېدل، نا سمې تګلارې او ستراتېژۍ او محدوده انساني پانګونه- د ماشومانو لپاره د کافي تعذيې او ښوونې چارو چمتو کول په لوړه کچه هغه څه دي، چې د ټولنې بېوزله او ناداره قشر ورسره لاس او ګرېوان دى.

Pages